Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018

Ας πούμε για μια ανθισμένη αμυγδαλιά...

Ας μιλήσουμε για ανθισμένες αμυγδαλιές.
Ας πούμε για τον ήλιο, τον τόσο ακριβοθώρητο τον χειμώνα και γι΄αυτό τόσο επιθυμητό, που βγήκε επιτέλους να στεγνώσει τη βρεγμένη γη. 

Ας σταθούμε μαγεμένοι κάτω από την ανθισμένη αμυγδαλιά να αναπνεύσουμε τη διακριτική, φίνα ευωδιά των ανθών της. 
Ας θαυμάσουμε την ντελικάτη ομορφιά έτσι όπως τη στεφανώνει ο πρωινός ήλιος και ας την αφήσουμε να ξυπνήσει όλες τις αισθήσεις.  
Και που ξέρεις;
Μπορεί μια άστοχη κίνηση να φέρει λίγη από αυτή την ομορφιά στην αγκαλιά μας και η Μυγδαλιά του Δροσίνη να γίνει όλες οι αμυγδαλιές της γης, να γίνει αυτή εδώ η αμυγδαλιά

Ίσως πάλι να μην πούμε τίποτα και να αφήσουμε την ίδια την αμυγδαλιά να μας μιλήσει!










Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2018

The Handmaid's Tale


"Τώρα άνοιξαν τα μάτια μου.
Πιο πριν κοιμόμουν.
Έτσι το αφήσαμε να συμβεί.
Όταν αιματοκύλισαν το Κογκρέσο δεν ξεσηκωθήκαμε.
Όταν με πρόφαση τους τρομοκράτες κατάργησαν το Σύνταγμα πάλι δεν ξυπνήσαμε.
Είπαν πως ήταν προσωρινό.
Τίποτα δεν αλλάζει σε μια στιγμή" 

Τίποτα δεν άλλαξε σε μια στιγμή, αλλά όλα άλλαξαν κι έγιναν εφιαλτικά όταν δημιουργήθηκε μια απάνθρωπη κοινωνία με αυστηρά θεοκρατικό χαρακτήρα, μια καρικατούρα δημοκρατίας που εδραιώθηκε με βία και επιβλήθηκε στο όνομα του Θεού.
Αφορμή για αυτό το τερατούργημα, μα και δικαιολογία ταυτόχρονα, η δυσκολία τεκνοποίησης που κινδυνεύει να αφανίσει τον πληθυσμό.
Μια ομάδα αδίστακτων ανθρώπων, που κρατά για τον εαυτό της όλα τα προνόμια παίρνει τον έλεγχο δημιουργώντας μια άνευ προηγουμένου φρίκη, καθώς για να επιτελέσει το θεάρεστο όπως επικαλείται έργο της, δε διστάζει να σκοτώνει με το παραμικρό όσους αντιστέκονται, αλλά και να αιχμαλωτίζει γυναίκες που μπορούν να τεκνοποιήσουν αναγκάζοντάς τες να δίνουν τις "υπηρεσίες" τους και το σώμα τους στους λίγους που αυτοχρίστηκαν  εκλεκτοί.
Και είναι οξύμωρο το γεγονός, ότι για να γεννηθεί ζωή πρέπει να καταστραφούν πολλές άλλες.
Άραγε τι νόημα έχει να συνεχίσει ένας τέτοιος κόσμος να υπάρχει; Τι νόημα έχει η ίδια η αναπαραγωγή στο όνομα της οποίας τελούνται τα πιο φρικιαστικά εγκλήματα;

Εξώφυλλο - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑΣ

Η σειρά "The Handmaid's Tale" είναι βασισμένη στο βιβλίο της Margaret Atwood και είναι μια δυστοπία που εξελίσσεται σε ένα μέλλον όχι και πολύ μακρινό.


Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα με τον τίτλο "Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑΣ" από τις εκδόσεις Ψυχογιός στις 08/03/2018, σε μετάφραση Αύγουστου Κορτώ. 

"H Όφρεντ είναι θεραπαινίδα στη Δημοκρατία του Γιλεάδ. Μπορεί να απομακρυνθεί από το σπίτι του Κυβερνήτη και της συζύγου του μια φορά για την ημέρα για να πάει περπατώντας για ψώνια στην αγορά όπου οι πινακίδες δεν έχουν λέξεις παρά μόνο εικόνες αφού στις γυναίκες δεν επιτρέπεται πλέον να διαβάζουν. Πρέπει να ξαπλώνει ανάσκελα μια φορά τον μήνα και να προσεύχεται να μείνει έγκυος από τον Κυβερνήτη διότι, σε μια εποχή όπου οι γεννήσεις μειώνονται σταδιακά, η Όφρεντ και οι άλλες θεραπαινίδες έχουν αξία μόνο αν τα ωάριά τους είναι βιώσιμα.  

Η Όφρεν μπορεί να θυμηθεί το παρελθόν, τις μέρες όπου ζούσε και έκανε έρωτα με τον άντρα της τον Λουκ∙ όταν έπαιζε με την κόρη της∙ όταν είχε δουλειά, δικά της χρήματα και πρόσβαση στη γνώση. Αλλά τίποτε απ’ αυτά δεν υπάρχει πια… "

Αν είδατε τη σειρά, που θα έχει και 2η σεζόν, σίγουρα μετράτε μία μία τις μέρες που απομένουν για την κυκλοφορία του βιβλίου.

Alexis Bledel in The Handmaid's Tale (2017)

Η σειρά καταφέρνει να δημιουργήσει την ζοφερή εκείνη ατμόσφαιρα που είναι αναγκαία για να φανεί όλη η σαπίλα που κρύβει μέσα της η ανθρωπότητα. 
Ένας άκρατος μισογυνισμός είναι το σκηνικό που στήνεται η φρίκη και που δυστυχώς δεν ξαφνιάζει όσο θα έπρεπε, όταν αναλογιζόμαστε πως η γυναίκα είναι αυτή που χρεώνεται πάντα όλες τις αμαρτίες και τιμωρείται μάλιστα γι΄αυτές με την ευλογία και των θρησκειών!

1η σεζόν


2η σεζόν


* Φωτογραφίες κειμένου: imdb, στο οποίο μπορείτε να βρείτε και όλες τις πληροφορίες για τη σειρά και τους συντελεστές της.

Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2018

Σ' άφησα, Clare Mackintosh - Κερδίστε ένα αντίτυπο

"Σ' άφησα" ονομάζεται το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα της Clare Mackintosh που προκάλεσε αίσθηση. Γεμάτο ανατροπές που κόβουν την ανάσα, δυνατό και άγριο σαν τη θάλασσα της Ουαλίας, αιχμηρό σαν τα βράχια των ακτών της. Η άμπωτη και η πλημμυρίδα γίνονται γα πρώτη φορά συστατικά βιβλίου και ο αναγνώστης η αμμουδιά που πάνω της χαράσσονται η αγωνία, ο φόβος,  η απελπισία και οι ενοχές της ηρωίδας, ώσπου έρχεται το νερό φέρνοντας την τεράστια ανατροπή που τα σβήνει όλα, μόνο και μόνο για να χαραχτούν ξανά ακόμα πιο έντονα από πριν, ακόμα πιο αδυσώπητα.
Οι επικίνδυνοι γκρεμοί, η θάλασσα που αλλάζει όψεις, ακόμα και οι γλάροι που παρασύρονται από τα ρεύματα του αέρα, όλα τέλεια ενορχηστρωμένα, το ιδανικό σκηνικό για ένα θρίλερ που κόβει κυριολεκτικά την ανάσα και διαβάζεται στο ρυθμό των κυμάτων που πότε φουσκώνουν και πότε κοπάζουν, αλλά ακόμα κι όταν γαληνεύουν η δύναμή τους δε χάνεται, παρά λουφάζει ύπουλα σιωπηλή, για να ξεσπάσει με ακόμα μεγαλύτερο μένος.


 Στο επιβλητικό περιβάλλον της Ουαλίας που φαίνεται να ορίζουν τα στοιχεία της φύσης, ξεδιπλώνεται η υπόθεση που συγκλονίζει. 
Ξεκίνησε όμως αλλού. Μια βροχερή νύχτα, ένα τρομερό ατύχημα αλλάζει τη ζωή της Τζένα Γκρέι. Η φυγή μοιάζει η μόνη λύση για μια καινούρια αρχή. Πώς μπορεί όμως να ξεφύγει από τις αναμνήσεις και τον εφιάλτη που εκείνες γεννούν;
Στο νέο απομονωμένο περιβάλλον, με τα κύματα να δίνουν τον τόνο και το ρυθμό, η Τζένα δεν ξεχνά, αλλά αρχίζει δειλά δειλά να ελπίζει. Μπορεί να τη στοιχειώνει το παρελθόν, αλλά όλα δείχνουν πως το μέλλον της χρωστά κάτι καλύτερο.
Κι όταν η ελπίδα θεριεύει για τα καλά, τότε έρχεται η στιγμή που όλα δείχνουν μόνο συντριβή.
"Ήμουν αόρατη για τόσο καιρό και τώρα τι είμαι;" αναρωτιέται όταν αρχίζει να κάνει τα πρώτα βήματα στη νέα της ζωή, που κι αυτή ακόμα μοιάζει με μια αφιλόξενη αμμουδιά που δυσκολεύει κάθε της πορεία, αλλά μαρτυρά την πιο κρίσιμη ώρα τα χνάρια που άφησε πάνω της.


Άφησα την συγγραφέα να με κλείσει στο περιβάλλον που δημιούργησε για την Τζένα και κυριολεκτικά δεν άφησα από τα χέρια μου το βιβλίο μέχρι να  τελειώσει, αφού η πλοκή όσο βάθαινε η υπόθεση γίνονταν όλο και πιο απρόσμενη, όλο και πιο συγκλονιστική. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία η ανάγνωσή του.
Κι αυτή την αίσθηση θέλω να τη νιώσετε κι εσείς! 
Ένα αντίτυπο μπορεί να γίνει δικό σας από τις εκδόσεις Μεταίχμιο με δυο βήματα.

Βήμα πρώτο: Like στις σελίδες Mytripsonblog και Εκδόσεις Μεταίχμιο 

Βήμα δεύτερο: Like στη δημοσίευση του άρθρου στο Facebook μαζί με ένα σχόλιο, και προαιρετικά share αν θέλετε να το δουν οι φίλοι σας.

Όσοι δεν έχετε Facebook, κι επιθυμείτε να πάρετε μέρος, δηλώνετε εδώ με σχόλιο τη συμμετοχή σας.

Ο διαγωνισμός ξεκινάει σήμερα, 12 Φεβρουαρίου και λήγει στις 22 Φεβρουαρίου.
Ο τυχερός, ή η τυχερή θα ανακοινωθεί στις 23 Φεβρουαρίου και αν κατοικεί στην Αττική θα παραλάβει το αντίτυπο από τον Πολυχώρο Μεταίχμιο (Ιπποκράτους 118, Αθήνα).
Αν κατοικεί στην υπόλοιπη Ελλάδα θα το λάβει ταχυδρομικά κατόπιν συνεννόησης. 
Τα έξοδα αποστολής αναλαμβάνουν οι εκδόσεις Μεταίχμιο.



Σ' άφησα 

Συγγραφέας: Clare Mackintosh 
Μετάφραση: Βάσια Τζανακάρη
Σελίδες: 464
Τίτλος πρωτοτύπου: I let you go
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Χρόνος έκδοσης: Ιανουάριος 2018

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2018

Ο αετός


Ήταν ένας πραματευτής μικρών θαυμάτων.
Καλλιτέχνης του ξύλου και γυρολόγος αντάμα.
Γυρνούσε στην επαρχία τα καλοκαίρια που άνοιγε ο καιρός κι έπαιρνε με τη σειρά όλα τα πανηγύρια.
Έστηνε τον πάγκο του, τον στόλιζε με όλα εκείνα τα μικρά ξύλινα κομψοτεχνήματα που σκάλιζε διαρκώς και άφηνε τον μικρόκοσμο που με πάθος δημιουργούσε να διηγηθεί στους περαστικούς την ιστορία που ήθελε ο καθένας να ακούσει.
Δεν ήταν όλοι έτοιμοι να δεχτούν αυτό που το ξύλο τους ψιθύριζε. Κάποιοι μάλιστα έβρισκαν μάλλον τρομακτική την τόση ομοιότητα με τα αληθινά πλάσματα και απομακρύνονταν από τον πάγκο ανατριχιάζοντας.
Αυτός δεν έδινε σημασία. Συνεχώς κάτι σκάλιζε και σήκωνε το κεφάλι του μόνο όταν ένιωθε πως κάποιος ήταν έτοιμος να αποκτήσει ένα κομμάτι του κόσμου του.
Όταν ήταν νεότερος πάσχιζε να πιάσει κουβέντα με τους πελάτες του και μέσα από τις κουβέντες τους να καταλάβει τι ταιριάζει στον καθένα.
Χωρίς ιδιαίτερη φαντασία, προσπαθούσε να πουλήσει στη δασκάλα μια κουκουβάγια, λες και όλες οι δασκάλες είναι σοφές, ή στον κηπουρό μια γλάστρα με ζουμπούλια, λες και κοτζάμ κηπουρός είχε έλλειψη από λουλούδια.
Δεν του περνούσε καν από το μυαλό ότι αυτό που κάνει κάποιος σαν επάγγελμα δεν τον χαρακτηρίζει πάντα και σαν άτομο. 

Μια επιστολή που έλαβε κάποτε τον έκανε να καταλάβει το λάθος του και να αλλάξει τακτική.  Ποτέ δεν έμαθε ποιος την είχε γράψει και πως στην ευχή είχε βρει τη διεύθυνσή του, αλλά θυμάται πως σκάλιζε έναν αετό στο μπαλκόνι του όταν του φώναξε ο ταχυδρόμος από το δρόμο πως έχει γράμμα.
“Ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου” έγραφε μεταξύ άλλων ο άγνωστος “αλλά μου τα έκοψες. Μ' έκανες να καταλάβω πως δε θα γίνω ποτέ αετός”. 
Από τότε δε λέει πολλά. Σηκώνει μόνο το κεφάλι πότε πότε περιμένοντας να πάρει κάποιος τον αετό που σκάλιζε εκείνη τη μέρα.
Ίσως έτσι γνωρίσει και τον μυστικό αποστολέα που ήθελε μια φορά κι έναν καιρό να ανοίξει τα φτερά του. Όπως όλα έδειχναν του χρωστούσε ένα πέταγμα.


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 13ο Παίζοντας με τις λέξεις!
Η φωτογραφία που τη συνόδευε δεν ήταν δική μου, μα αυτή που της ανοίγει σήμερα την αυλαία είναι!
Δεν απεικονίζει αετό, αλλά την πρώτη ύλη για να γίνει ένας αετός!
Ευχαριστώ πολύ όσους τη διάβασαν κι εκείνους που την ξεχώρισαν!

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2018

Ιστορίες της διπλανής κρίσης, Μαρία Κανελλάκη


"Το άρωμα μιας αβίαστης λογοτεχνικής αφήγησης ξεπήδησε μεστό μέσα από τις λέξεις, συγκίνησε κι έμεινε στη μνήμη για πάντα πλεγμένο σφιχτά με αυτά τα ανθάκια!"... έγραψα κάποτε για "Τα μανουσάκια της κυρά - Πολυξένης" δηλαδή για τα μανουσάκια που σκόρπισε η πένα της Μαρίας Κανελλάκη, κι αυτά έμειναν να ευωδιάζουν για πάντα, να λικνίζονται στο φρέσκο αεράκι που σκορπούν οι λέξεις όταν μπαίνουν με τέχνη η μια δίπλα στην άλλη και καταγράφουν ιστορίες που ανασαίνουν αλήθειες.

Ιστορίες της διπλανής κρίσης
Μικρά [αντιασφυξιογόνα] αφηγήματα, ονόμασε η Μαρία το βιβλίο της που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις 24 γράμματα και δεν έχει μόνο μια μυρωδιά, αφού κάθε ιστορία έχει τη δική της. 
Και μπορεί οι μυρωδιές να είναι διαφορετικές, αλλά όλες έχουν έναν κοινό παρανομαστή. 
Είναι γραμμένες με περίσσιο ταλέντο, γιατί η Μαρία έχει έναν πραγματικά πρωτόγνωρο τρόπο να καταγράφει τα γεγονότα διανθίζοντας όπου χρειάζεται με  χιούμορ  τη σκληρή πραγματικότητα, μα κι εστιάζοντας σε όσα έχουν νόημα κι ουσία. Το άρωμα της γνήσιας αγάπης θα μπει σε ταπεράκια και θα προστατευθεί όσο γίνεται με γαλάζια ζακετάκια, αλλά ο κόσμος μας δεν είναι φτιαγμένος μόνο με αγάπη.
Ολόγυρά μας είναι κι εκείνοι που πασχίζουν να μολύνουν τον καθαρό αέρα, να πνίξουν κάθε άρωμα στη δυσωδία τους.

Υπάρχουν "άνθρωποι-διαμάντια" και "άνθρωποι-σαλιγκάρια, π' αφήνουν μόνο λεκέδες στο πέρασμα τους " γράφει η ίδια η Μαρία στο οπισθόφυλλο. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρωταγωνιστούν στις ιστορίες της. 


Το βιβλίο δεν είναι μια απλή καταγραφή αφηγημάτων, αλλά ένα λεύκωμα ολόκληρων ζωών, με τις λέξεις να σχεδιάζουν εικόνες που χρωματίζουν έντονα τα συναισθήματα και αλλάζουν διαρκώς αποχρώσεις.
Όλα τα χρώματα είναι εδώ, από τα φωτεινότερο ως το  πιο σκούρο και σκιαγραφούνται χαρακτήρες αναγνωρίσιμοι ακόμα κι αν δεν μας είναι όλοι γνώριμοι.

Με κάποιες ιστορίες θα ταυτιστούμε, ίσως σε κάποιες αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, ή τις σκέψεις μας.  
Με άλλες θα θυμώσουμε, ίσως ακόμα και να οργιστούμε και με κάποιες θα γελάσουμε αβίαστα ή θα χαμογελάσουμε με πίκρα. Θα βρούμε μέσα τους και το δίκιο και το άδικο. Και το καλό το κακό. 
Κι όλες θα μας αφήσουν κάτι.
Αδύνατον να ξεχαστούν!

Η Μαρία δεν ξύνει απλά την επιφάνεια των καταστάσεων και των σχέσεων, αλλά φτάνει στο βάθος τους και μοιάζει να το κάνει με ευκολία. 
Δεν περιγράφει απλά τους χαρακτήρες. Τους πλάθει από την αρχή και τους ανασταίνει δίνοντας στον καθένα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του
Η διεισδυτική ματιά της Μαρίας καταγράφει τα πάντα, αλλά αυτή που κρατά την πένα είναι η ψυχή της και απευθύνεται αυστηρά στις δικές μας ψυχές, εκεί όπου τα θορυβώδη  φτερουγίσματα ενός χελιδονιού θα σβήνουν στον απόηχο του τελευταίου πετάγματος μιας πεταλούδας.


Ιστορίες της διπλανής κρίσης
Μικρά [αντιασφυξιογόνα] αφηγήματα

Συγγραφέας: Μαρία Κανελλάκη
Blog: Απάγκιο
Σελίδα στο facebook: Απάγκιο

Εκδόσεις: 24γράμματα


Φωτογραφία εξωφύλλου: Θάνος Τσάκαλος


Σάββατο 3 Φεβρουαρίου 2018

"Παίζοντας με τις λέξεις"...Bράβευση και αποτελέσματα 13ου παιχνιδιού


Το 13ο παιχνίδι μας έκλεισε μέσα του το άρωμα του ζουμπουλιού κι έκανε τον γύρο του, για να κλείσει θριαμβευτικά σήμερα με την ανακοίνωση της βαθμολογίας και τη βράβευση της νικήτριας συμμετοχής. 
Ήταν ένα όμορφο παιχνίδι που το κέφι και τη σάτιρα διαδέχονταν η συγκίνηση και ο προβληματισμός. 
Οι λέξεις: επιστολή, γυρολόγος, ζουμπούλια, δασκάλα, μπαλκόνι, πήραν πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις για να καταλήξουν στο σωστό προορισμό!
Χάρη σε σας, το παιχνίδι μας συνεχίζει την πορεία του και θέλω να σας ευχαριστήσω που η φαντασία σας του δίνει φτερά και οι δημιουργίες σας πνοή.
Ευχαριστώ επίσης κι όσους διάβασαν τις συμμετοχές και βαθμολόγησαν.
Μπορεί η βαθμολογία να είναι το άχαρο κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά είναι αυτή που το κάνει παιχνίδι!
Κι αυτή τη φορά η βαθμολογία ήταν, αν μη τι άλλο, συναρπαστική!
Λίγο πριν το τέλος 3 συμμετοχές διεκδικούσαν την πρώτη θέση κι αυτό δε γίνεται συχνά. Για την ακρίβεια, δεν έχει ξαναγίνει.
Μέχρι δύο είχαμε φτάσει.
Τελικά, τυπικά έχουμε μία νικήτρια, αλλά για μένα νικητές είναι όλοι όσοι δημιούργησαν!

Μέσα από την ομίχλη όμως ξεπρόβαλε η σκάλα που σκαλοπάτι το σκαλοπάτι έφερε τη Lysippe στην κορυφή της βαθμολογίας.
Lysippe μου, αφού σε συγχαρώ για τη νίκη σου, θα σε πάρω να ανέβουμε άλλη μια φορά μαζί τα σκαλιά!


Στα σκαλιά

Πρόλογος

Νιώθω ένα ελαφρύ αεράκι στο πρόσωπό μου. Ήχους φέρνει στ' αυτιά μου· όχι τους συνηθισμένους, όχι. Συλλαβίζει τα ονόματα όσων πέρασαν απ' τη ζωή μου, ή, αν θες, αυτών που πέρασα εγώ απ' τη δική τους.Γυρολόγοι σε αμοιβαία επικερδές αλισβερίσι. Τριγύρω μου είν' έντονα τα χρώματα, κυρίως όμως του λευκού, που βλέπω να σχηματίζει συμπαγείς μάζες, σα σύννεφα, γύρω απ' τα ξυπόλητα πόδια μου. 

Σκηνή Πρώτη

Η πυκνή ομίχλη αρχίζει να ξεθωριάζει σιγά-σιγά, αφήνοντας να εμφανιστεί μία σκάλα. Λουλούδια τη πλαισιώνουν δεξιά κι αριστερά. «Ϊσως να 'ναι ζουμπούλια» σκέφτομαι. Τα σκαλοπάτια της είναι δυσανάλογα για τ' ανθρώπινο ύψος. Όμως, ακούω μια πράα φωνή να με παρακινεί να της δώσω το χέρι μου. Η φωνή έχει αφοπλιστικές επιδράσεις πάνω μου, μου βγάζει εμπιστοσύνη. Τείνω το χέρι μου. Το πιάνει σφιχτά και με τραβάει πάνω, λέγοντάς μου να προσέχω. Καθώς με τραβάει, τα μάτια μου προλαβαίνουν και διαβάζουν την επιγραφή τού μεεγάλου σκαλοπατιού: «ΦΙΛΙΑ».

Σκηνή Δεύτερη

Βρίσκομαι στο πρώτο σκαλοπάτι και νιώθω να βρίσκομαι σε μπαλκόνι· τόσο ψηλά. Η παρουσία έχει εξαφανιστεί, είμαι πάλι μόνη μου. Το δεύτερο σκαλοπάτι με προσκαλεί να τ' ανέβω. Είναι τόσο χαμηλό που δεν χρειάζεται καμιά προσπάθεια από μέρους μου. Το ανεβαίνω, και πριν προλάβουν τα πόδια μου ν' ακουμπήσουν κάτω, νιώθω να με κατακλύζει το αίσθημα της ευφορίας. «ΧΑΡΑ» νομίζω πως γράφει κάτω. 

Σκηνή Τρίτη

Μπροστά στα πόδια μου βρίσκεται το τρίτο σκαλοπάτι. Δεν είναι σαν το δεύτερο. Αυτό έχει κοφτερές προεξοχές στην επιφάνειά του. Πατάω προσεκτικά στις προεξοχές κι αφήνω το σώμα μου ν' αφεθεί στην ώθηση του κορμιού μου, για ν' ανέβω. Ο αέρας τώρα λυσσομανά, σα τη φωνή δασκάλας που προσπαθεί να επιβάλει την ησυχία. Αρχίζω να νιώθω διαφορετικά. Οι παλμοί μου ανεβαίνουν και νιώθω πως θέλω να βάλω τις φωνές ή να σπάσω κάτι πάνω στο ξέσπασμά μου. Χάνω τον έλεγχο, ενώ νιώθω κάτι να γρατζουνάει τις πατούσες μου. Η ματιά μου πέφτει χαμηλά, και διαβάζω απ' άκρη σ' άκρη: «ΘΥΜΟΣ».

Σκηνή Τέταρτη

Μ' ένα σάλτο βρίσκομαι στο τέταρτο σκαλοπάτι. Τα μάτια μου γεμίζουν απ' το κόκκινο και νιώθω το κορμί μου να ιδρώνει. Ακούγονται ξέπνοοι ψίθυροι, σαν αναστεναγμοί. Σκιές διαγράφονται μπροστά μου, που ενώνονται σε μία, και νιώθω ασυγκράτητη ηδονή. «ΠΑΘΟΣ» διαβάζω. 

Επίλογος

Η ανάβαση κάπου εδώ τελειώνει. Οι περίεργοι μπορούν ν' ανέβουν κι αυτοί τη σκάλα, κι ίσως συναντηθούμε σε κάποιο σκαλοπάτι - γιατί επιστολές, που εξιστορούν τη συνέχεια, δεν στέλνω. 


Ήρθε η ώρα να δούμε ποιος κρύβεται πίσω από κάθε συμμετοχή και τη βαθμολογία που συγκέντρωσε!
Συγχαρητήρια σε όλους!

1. Μυστήριο με το κορίτσι του μπαλκονιού (ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ) 2
2. Το ποίημα της φτωχολογιάς (Lysippe) 1
3. Ματωμένα Ζουμπούλια (Marina Tsardakli) 4
4. Στα σκαλιά (Lysippe) 20
5. Ένα όνειρο στο μπαλκόνι  (Woman in Blogs) 5
6. Το ρόδι (1960) (Mia) 6
7. Αγαπητή Μαρία..  (Τάσος Γ. Κάβουρας) 16
8. Το Ρέκβιεμ του φτερωτού τενόρου (Maria Kanellaki) 18
9. Προθανάτια επιστολή. (airis) 18
10. Η εκδίκηση μιας λέξης (Woman in Blogs) 1
11. “Ντάμα Κούπα στο Σκοτάδι” (Giannis Pit) 5
12. “Η Σέλφι με το Καπέλο” (Giannis Pit) 5
13. Η δασκάλα (ANNA Flo) 9
14. Γυρολόγοι…… (Κλαυδία) 1
15. Ο αρχαιολόγος  (Κλαυδία) 12
16. Ο αετός (Memaria) 8
17. Τα πλην της ταυτότητας (ποιώ - ελένη) 18
18. ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ  (Σμαραγδάκι Ρούλα) 2
19. Οι νότες της αγάπης! (Mary Pertax) 2
20. Δύσκολη απόφαση (Mary Pertax) 12
21. Ο Καραγκιόζης γυρολόγος! (airis) 11


Το επόμενο παιχνίδι μας θα το βρει η άνοιξη μια και θα ξεκινήσει 2 Μαρτίου!
Ελπίζω να μην έκανα κάποιο λάθος. Αν παρόλα αυτά βρείτε ανακολουθία αρχίστε τις φωνές για να ακούσω, ή γράψτε το στα σχόλια!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους!